[SF] My Baby Boss | Call me daddy #จินแด

MY BABY BOSS

' CALL ME DADDY'

            คุณคิดไหมว่าระยะเวลาเพียงแค่2ปีมันจะทำให้คนเปลี่ยนไปมากขนาดนี้จากเด็กน้อยน่ารักที่แสนสดใสส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสบห้า จะกลายเป็นเด็กหนุ่มส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบ จากที่เคยได้เสียงแง้วๆเรียกผม'คุณแดนๆ'ในตอนนี้มันได้เปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มนุ่มที่ค่อยเรียกใช้งานผม'ดาเนียล' แต่ทำไมผมกลับรู้สึกภูมิใจแปลกๆคุณหนูของผมคงโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่จริงๆแล้วล่ะสิ

"ดาเนียล"

"คัง ดาเนียล"

"คัง! ดา! เนียล!"

           เสียงของเด็กหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าตะโกนขึ้นมาเมื่อไม่ได้การตอบรับจากเลขาของตน

"ห้ะ! อ๊อ..เออ..ครับ บอส"เมื่อตั้งสติออกจากความคิดในหัวของตัวเองได้ดาเนียลจึงตอบกลับผู้เป็นหัวหน้า

"นายเหม่ออะไร"สายตาดุมองไปที่หน้าที่พึ่งได้สติของเลขาคนสนิท

"เปล่าหรอกครับ ผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ"

"ทำไมคิดถึงบอดี้การ์ดองหรอ"น้ำเสียงตัดพ้อหน่อยๆของผู้เป็นนายถาม

"ผมจะไปคิดถึงเขาทำไมล่ะครับ"

"ก็เห็นสาวๆในออฟฟิตเม้ากันให้แซดว่านายแอบมีซัมติงกับเขานิ"

"บอสก็อย่าไปเชื่ออะไรมากสิครับ"

"ผมกับซองอูเราเป็นเพื่อนกันนิครับก็ออกไปดื่มกันบ้างเท่านั้นเอง"

"หรอ"อูจินละจาการมองใบหน้าของเลขาคังมามาไล่อ่านเอกสารต่างๆ

"ชีวิตของผมอะมีไว้ให้คิดถึงแต่เรื่องของบอสนั้นแหละครับ"

"อืม..ก็ดี"หัวหน้าหนุ่มแอบลอบยิ้ม

Rrrrr Rrrrr

            เสียงโทรศัพท์มือถือของผู้เป็นเลขาดังคขึ้นเรียกความสนใจให้กับผู้เป็นหัวหน้าเป็นอย่างมากดาเนียลรับสายเรียกเข้าจาก'องซองอู'ที่โทรมาบอกว่ามีแขกคนสำคัญคนหนึ่งต้องการที่จะเข้ามาพบอีอูจิน

"บอสครับ คุณซึงชอลมาขอพบครับ"

"ให้เขาเข้ามา"

           ดาเนียลกรอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือว่าให้แขกเข้ามาได้ก่อนจะวางสายแล้วไปเปิดประตูห้องทำงานของผู้เป็นนายและโค้งตัวทำความเคารพแก่แขกที่มาพบเจ้านายของตนชายร่างหน้าผู้เป็นแขกโค้วตอบเล็กน้อยแล้วเดินก้าวไปหาอีอูจิน 

เลขาคังทำการปิดประตูและเดินตามเข้าไป แล้วไปหยุดยืนอยุู่ที่หลังเก้าอี้ของผู้เป็นนาย

"สวัสดีครับลุงซึงชอล"อีอูจินโค้งทำความเคารพเเขกผู้อวุโสกว่าที่มีศักดิ์เป็นลุงแท้ๆของตน

"สวัสดีช่วงนี้เป็นยังไงบ้างล่ะอูจิน"

"ก็ดีครับทุกอย่างเข้าที่มากขึ้นแล้ว"

"แล้วนี้ได้ไปหาพ่อกับแม่หรือยัง"

"ยังเลยครับ แต่ว่าจะไปก่อนกลับบ้าน"

"นึกว่าลืมไปซะล่ะ"

"ไม่มีวันครับ ผมไม่ลืมเเน่นอนและผมก็ยังไม่หยุดด้วย"แววตาของหัวหน้าหนุ่มแข็งกร้าวขึ้นมา

"จะทำอะไรก็ระวังด้วยนะ เรายังเด็กอย่าใจร้อนนักเลย"

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับไม่วู่วามหรอก"

"แล้วเรื่องเรียนนี่ยังไง"

"ผมให้ดาเนียลช่วยจัดการให้แล้วครับ คงเริ่มไปเรียนเดือนหน้า"

"อืมยังไงก็ถ้ามีอะไรให้ลุงช่วยก็บอกได้นะ"ซึงชอลลุกขึ้นและทำท่าทีว่าจะลุกออกไป

"ครับผม ดูแลสุขภาพด้วยนะครับลุงซึงชอล"

           อีอููจินโค้งทำความเคารพแก่ผู้เป็นลุงอีกครั้งแล้วส่งสายตาบอกให้เลขาของตนไปเปิดประตูให้แขกซึ่งเลขาคังผู้รู้งานก็ไม่ได้รอให้ผู้เป็นนายใช้เขาก็จะไปเปิดประตูให้แก่แขกคนสำคัญอยู่แล้ว

"ดูแลอูจินให้ดีนะดาเนียล"เสียงพูดแผ่วเบาคล้ายกระซิบของซึงชอลเอ่ยบอกกับดาเนียล

"ด้วยชีวิตครับ"ดาเนียลเอ่ยตอบพร้อมโค้งทำความเคารพ

"ปะ ดาเนียลกลับบ้านกัน" อีอูจินชวนเลขาคนสนิทให้กลับบ้าน

"ครับบอส"

"อ่อ..แล้วก็อย่าลื.."

"แวะซื้อดอกไม้ไปเยี่ยมคุณทั้งสองด้วย"

"อืม " หัวหน้าหนุ่มยิ้มอีกครั้ง

           รถเก่งสีดำประจำตำแหน่งของเลขาหนุ่มที่เคยได้มาเมื่อ3ปีที่แล้วจากอดีตเจ้านายแล่นไปบนถนนอย่างไม่รีบร้อนวิวข้างทางที่คุ้นเคยกับความสงบที่เป็นอยู่ประจำของทางไปสถานที่หนึ่งที่เขาขับมาส่งผู้เป็นนายในทุกๆเดือน เสียงเพลงโปรดของคนที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างๆคนขับเปิดคลอเบาพร้อมกับศีรษะกลมที่ส่ายไปตามจังหวะเพลงแต่สายตายังคงทอดมองวิวภายนอกอย่างไม่นึกเบื่อทั้งทีเคยเห็นอยู่ตลอดๆ

"นี่ดาเนียล"ผู้เป็นนายหันไปถามคนที่ขับรถอยู่

"ครับบอส"

"นายอยากได้รถใหม่ไหม"

"ผมควรตอบยังไงหรอครับ"ดาเนียลผู้ออกมาอย่างขำๆ

"ตอบตามที่นายอยากจะตอบ"

"คงอยากล่ะมั้งครับ"

"ทำไมต้องมีมั้งด้วยล่ะ"

"ก็ใจหนึ่งก็อยากนะครับ"

"แต่อีกใจก็ผูกพันกับมัน"

"มันเป็นรถยนต์คันแรกในชีวิตผมเลยนะครับ"

"งั้นหรอ...ทำไมนายถึงผูกพันกับมันขนาดนั้นล่ะ"

"มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมได้ทำงานเเรกที่เข้ามาทำงานกับคุณควอนนิครับ"

"งานแรก อะไรหรอ"

"การไปรับไปส่งบอสไปเรียนไงครับ"

"อ่า..."

           ไม่มีคำพูดต่อขึ้นมาความเงียบได้ก่อตัวเกิดขึ้นอีกครั้งแต่กับมีรอยยิ้มมุมปากของทั้งสองก็ทำให้บรรยากาศในรถดูมีความสุขได้อย่างน่าประหลาดใจ

           สองร่างที่มีความสูงไล่เลี่ยกันเดินเข้าไปในสถานที่ที่เป็นจุดจบของทุกชีวิต'สุสาน' ทั้งคู่เดินตรงไปยังหลุมศพของ'ควอนซูนยอง'และหลุมข้างๆกันของ'อีจีฮุน'



"ป๊า...ม๊า" น้ำเสียงที่โอนอ่อนในรอบ1เดือนของอีอูจินเอ่ยขึ้นต่อหน้าหลุมศพของผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่

"น้องมาเยี่ยมแล้วนะ"

"ป๊ากับม๊าเหงาไหม"

"ช่วงนี้ทุกอย่างดีขึ้นมากเลยฮะ"

"น้องคิดถึงป๊ากับม๊ามากเลย"

"แต่ไม่ต้องห่วงนะฮะ"

"ถ้าทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว"

"น้องจะไปอยู่ด้วยนะ"อีอูจินเอ่ยขึ้นมาเบาๆราวกลับว่าพูดกับตัวเองอยู่

         แต่บรรยากาศในบริเวณนั้นเงียบพอที่จะทำให้ดาเนียลที่ยืนอยู่ได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน

         ความรู้สึกแปลบๆเกิดขึ้นในช่วงอกพอให้รู้สึกเจ็บนี่คงจะเป็นอาการที่เขาเรียกว่าน้อยใจล่ะมั้ง 

อ่า...บอสไม่ได้มีความสุขหรอกหรอที่อยู่กับเขาหรือที่ผ่านมามีแค่เขาหรอที่มีความสุขแค่ฝ่ายเดียว


"ดาเนียลกลับกันเถอะ"


"อาครับ"

"เชิญบอสไปรอที่รถก่อนได้เลยครับ"

"ผมมีเรื่องที่อยากจะคุยกับคุณควอนนิดหน่อย"


"อืมโอเค"

"เร็วๆนะ"


"ครับผม"


            หลังจากรอให้ผู้เป็นนายขึ้นรถไปดาเนียลเดินเข้าไปใกล้หลุมศพของควอนซูนยองพร้อมนำดอกไม้ช่อเล็กไปวางแล้วนั่งลงหน้าหลุมศพ



"ผมขอโทษนะครับคุณควอน"

"ผมไม่สามารถให้บอสไปเจอกับคุณได้"

"ได้โปรดอย่าเดียวดายเลยครับ"

"คุณคงมีคุณนายอีอยู่ด้วยข้างๆแล้ว"

"อย่าได้เรียกร้องหาบอสเลยครับ"

"คุณจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้นะครับ"

"แต่ในชีวิตของผมตอนนี้มีแค่บอสเท่านั้น"

"ผมจะยอมทำตามทำสั่งสุดท้ายของคุณ"

"ถ้าผมยังคงมีชีวิตอยู่"

"ผมจะไม่มีทางปล่อยให้บอสไปหาคุณหรอก"

"ผมขอโทษนะครับบอส"ดาเนียลพูดพร้อมกับหันไปมองผู้เป็นนายที่นั่งรออยู่บนรถแล้วยิ้มออกมา







             ในเวลาสองทุ่มเศษๆทั้งสองก็ไปเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับแม่บ้านนับสิบที่มายืนค่อยต้อนรับ




"ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องมายืนรอก็ได้มันเสียเวลางาน"


"มันชินไปแล้วนิคะคุณชาย"


"แล้วแต่ครับ"

"ว่าแต่มีอะไรให้ทานไหมอะครับหิวจัง"



"นมซองอุนกำลังเตรียมอาหารรอคุณชายอยู่ในห้องครัวนู้นแหนะค่ะ"



"ไปอ้อนนมดีกว่า"



            ยังไงอีฮอูจินก็ยังเป็นอีอูจินคนเดิมที่เป็นที่รักใคร่และเอ็นดูของเหล่าแม่บ้านหรือแม้กระทั่งลูกน้องและพนักงานเพราะสิ่งที่ไม่เคยหายไปจากเขาคือความอ่อนน้อม


            เลขาคังทำได้แค่มองตามหลังผู้เป็นนายที่เดินหายไปในห้องครัว และกลับไปยินเสียงหยอกล้อระหว่างหัวนายหนุ่มกับแม่นมของตน


            หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเช่นก็เหมือนอย่างเคยอีอูจินก็จะเรียกคนที่อยู่ในบ้านมาทานด้วยกันโดยใช้ข้ออ้างว่าทานคนเดียวมันเหงาแต่จริงๆแล้วก็แค่อยากจะให้คนในบ้านสนิทกัน เขาเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตนเป็นไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำก่อนจะออกมานั่งทำงานต่อที่โต๊ะทำงานในห้องของตน




ก๊อกๆๆ




"ผมเองครับบอส" เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงเลขาคนสนิทอีอูจินเลยเอ่ยอนุญาตให้เข้ามา



            ดาเนียลเดินเข้ามาพร้อมเอกสารในมือและอีกมือหนึ่งก็ถือนมแก้วใหญ่อุ่นๆที่นำมาให้ผู้เป็นนายได้ดื่มก่อนนอน



"ขอบใจนะดาเนียล"อีอูจินรับแก้วนมมาดื่มสักพักก็หมดแก้ว


"นี้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้วทำไม่บอสยังไม่นอนอีล่ะครับ"


"ฉันอยากจะเคลียเอกสารให้มันเสร็จๆน่ะ"

"อ่อบอสครับอันนี้เป็นเอกสารทำความเข้าใจเกี่ยวกับการเรียนที่นักเรียนได้เรียนกันไปแล้วครับ"



"อืมๆวางไว้ตรงนั้นแหละ"



"บอสต้องการอะไรอีกไหมครับ"



"อืม...มีสิ"



"อะไรหรอครับด่วนไหม"



"ด่วนนิดหน่อยถ้าได้ตอนนี้จะดีมาก"

"ขยับมาใกล้ๆเรื่องเป็นความลับพูดเสียงดังไม่ได้"และดาเนียลก็ขยับไปตาคำสั่งของผู้เป็นนายอย่างว่าง่าย

            ริมฝีปากอุ่นของอีอูจินประชิดกกหูของดาเนียลพร้อมกับลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดต้นคอ ทำให้ดาเนียลรู้สึกใจเต้นแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลมหายใจของเขาเริ่มติดขัดเพราะเริ่มคิดไปไกลว่าผู้เป็นนายต้องการอะไร



"เรียกผม....ว่าแด๊ดดี้สิ"


"ห้ะ! อะไรนะครับบอส" ตาของดาเนียลเบิกกว้างอย่างตกใจพร้อมถอยตัวห่างออกจากผู้เป็นนาย


"หว้า อะไรกันเนี่ยได้ยินไม่ชัดหรอกหรือยังไม่ใกล้พอ"อีอูจินยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์และทำท่าทีลุกขึ้นว่าจะเข้าไปใกล้ดาเนียลอีก


"พ..พอ..ครับบอสได้ยินแล้ว" อะไรกันเนี่ยดาเนียลคิดในใจสายตาของบอสหนุ่มตอนนี้มันดูเป็นอะไรที่เจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูกแต่ที่รู้ตอนนี้ใจเขาเต้นเเรงมากราวกลับจะหลุดออกมา


"แล้วทำไมยังไม่เรียกล่ะ"


"ใครสอนให้บอสพูดอะไรแบบนี้ครับเนี่ย"

"ครูมินฮยอนหรอ"


"ไม่มีหรอก ฉันแค่อยากให้นายเรียกฉันแบบนั้น"



"มันไม่ได้หรอกครับผมอายุมากว่าบอสอีกนะจะให้บอสมาเป็นพ่อผมได้ยังไง"


"แด๊ดดี้...ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อไงครับ" อีอูจินยิ้มออกมาอีกครั้ง

"ได้ไหมครับแดน.."



           ร่างโปร่งของอีอูจินเริ่มไปประชิดร่างสูงของดาเนียล และเขาก็เริ่มถอยห่างแต่ผู้เป็นนายก็เดินตามเรื่อยๆจนสะโพกด้านหลังของดาเนียลชนกับโต๊ะทำงานของอีอูจิน



"อย่าหนีสิครับ ตอบผมก่อน" ดาเนียลไม่ชินไม่ชินเลยและไม่เคยเจอกับอีอูจินโหมดนี้เลยเขินจนตัวจะแตกแล้วครับบอส



            เมื่อไม่ได้คำตอบอีอูจินก็เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ดาเนียลเรื่อยๆ ร่างสูงพยายามย่นคอหนีแต่ก็ถูกคนร่างโปร่งคว้าท้ายทอยเข้ามาอยู่ดี


            ริมฝีปากของทั้งคู่ประชิดเข้าหากันในตอนแรกดาเนียลก็มีขัดขืนเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมอยู่เฉยๆให้อีกฝ่ายได้ดูดดันริมฝีปากของตน ปากบางของอีอูจินขบเม้มฝีปากล่างของดาเนียลก่อที่จะส่งลิ้นร้อนเข้าไปทักทายลิ้นเรียว ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่มีใครยอมใครแรงดูดจากอีอูจินทำให้ดาเนียลคิดว่าเด็กอายุสิบเจ็ดจะจูบเก่งขนาดนี้เชี่ยวหรอมือของผู้เป็นนายจับอยู่ตรงเอวบางของเลขาพร้อมกับลูบมันช้าๆ จูบดำเนินมาเนิ่นนานจนฝ่ายเลขาคังเองที่จะหมดลม



"อือ..อืม"ดาเนียลเริ่มส่งเสียงในลำประท้วงว่าตนจะหมดลมหายใจแล้ว



ทำให้บอสหนุ่มจำต้องผละออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อผละออกมาก็ทนต่อปากอิ่มแดงเจ่อไม่ไหวเลยกดจูบหนักลงไปอีกทีแล้วผละออก



"ผมถือว่าเป็นคำตอบเลยละกันนะ"บอสหนุ่มยิ้มออกมาอีกที

"คืนนี้..นอนกับแด๊ดดี้นะครับแดน"



"ครับ...แด๊ดดี้"

#เบบี้บอสจินแด